Układ

Z okazji Świąt życzę wszystkim wszystkiego najlepszego i umieszczam kolejny rozdział^^ Dziękuję za Wasze zainteresowanie i komentarze, pozdrawiam ciepło :)
----------------------------------------------------------------------------------------
Czerwonowłosa po zniknięciu mężczyzny podeszła do pobliskiego drzewa i oparła się o niego plecami. Przez kilka następnych minut spoglądała tępo w ziemię. Wokół było słychać jedynie delikatny szum wiatru. Ciepło tego dnia dawało się we znaki.

- Co powinnam zrobić? – mówiła do siebie. – Nie mogę pozwolić aby jego plan wszedł w życie, ale nie mogę również za bardzo ingerować w tą wojnę – kontynuowała z przygnębiającym wyrazem twarzy. – Co jeśli ktoś ucierpi tylko dlatego, że pojawiłam się w wiosce i w tej walce? Nie mogę też bezczynnie patrzeć na śmierć tych ludzi, tylko dlatego, że ten idiota zapragnął stworzyć „świat idealny”. Jeśli Juubi w pełni się odrodzi, to przecież nie będzie w stanie go kontrolować. Mimo, że jest święcie przekonany, że sobie poradzi. Niedoświadczony idiota. – Uderzyła ze złości w drzewo, które po chwili rozpadło się na kawałki. – Jeśli ja tego nie powstrzymam to świat czeka zagłada – podsumowała i ruszyła przed siebie. Delikatnym ruchem ręki spowodowała prąd powietrza wokół swojej osoby i zniknęła.

Pojawiła się kawałek za Kakashim, Yukim i rodziną Lorda Feudalnego, którzy szli nieprzerwanie w kierunku północnej granicy. Dołączyła do nich bez zastanowienia.

- Wszystko w porządku? – Skierowała się w stronę mężczyzny.

- Tak, nic się nie wydarzyło, a ty? – spytał z przejęciem.

- Co z Madarą? – wtrącił Yuki, bacznie obserwując rubinowooką.

- Zniknął – odparła sucho, spoglądając przed siebie.

- Czego chciał? Walczyłaś z nim? – kontynuował poważnie szarowłosy.

- Nie walczyłam, chciał porozmawiać. Nie ważne z resztą, powiedziałam by dał nam spokój, nie powinien nam przeszkadzać – oznajmiła spokojnie.

- Znacie się? – zapytał podejrzliwie.

- Tak i koniec tematu, to przeszłość i nie chcę o tym rozmawiać – spojrzała srogo na szarowłosego.

- Jak uważasz, ale Tsunade się o tym dowie – wyprzedził dziewczynę z niezadowoleniem.

- Sama jej to przekaże – powiedziała niechętnie do jego pleców.

 Resztę drogi pokonali w milczeniu. Żaden z nich nie chciał rozpoczynać konwersacji. Pod wieczór rozbili obóz, a wartę przejęła Alice. Towarzyszył jej przez jakiś czas leopard. Dziewczyna większość czasu spędziła na przyglądaniu się tańczącym płomykom ogniska.

- Alice co się dzieje? – zaczął Yuki, widząc jej wyraz twarzy.

- Nic – mruknęła.

- Nie jestem ślepy – nie dawał za wygraną. – Trapi cię ta wizyta Tobiego (na razie nikt z Sojuszniczych Sił Shinobi nie wie, że to nie jest prawdziwy Madara – od autora)? – dodał niepewnie.

- Znów chcę bym do niego dołączyła i bym użyła tej techniki – odparła beznamiętnie.

- Przecież to niemożliwe w tej sytuacji, nawet jeśli osiągniesz odpowiedni poziom – stwierdził lekko zdziwiony.

- Wiem, ale on mimo wszystko bezmyślnie wierzy, że mi się uda – rzekła poważnie.

- Powiedziałaś mu, że nie będziesz w stanie tego zrobić? – zapytał przejęty.

- Tak, przecież nie raz próbowałam mu to jakoś wytłumaczyć. Ale co mu powiem? Że jest już dużo za późno, że nikt nie jest w stanie wrócić tego co było? Nie rozumie tego. On myśli, że jestem jakimś cholernym bogiem – powiedziała nie spuszczając wzroku z ogniska.

- Mimo wszystko nadal masz do tego wszystkiego sentyment? – spytał już spokojniej.

- Nie da się tak łatwo zapomnieć tego co dobre i złe, wiesz, że to były jedne z piękniejszych chwil. Co nie zmienia faktu, że to przez niego one zniknęły – wycedziła w złości, zaciskając przy tym pięści.

- Myślisz, że żałuje szczerze, czy tylko dlatego, że chcę cie mieć przy sobie? – zapytał z zaciekawieniem.

- Tobi i skrucha? Trochę to śmiesznie brzmi, nie sądzisz? – Delikatnie uniosła kąciki ust.

- Minęło wiele lat, nie zapominaj – podsumował spoglądając na nią zainteresowany.

- Yuki co ty próbujesz mi powiedzieć? – Spojrzała pytająco na zwierzę. – Przecież to Tobi, ten który wszczął wojnę i nie zawaha się przed wymordowaniem tych wszystkich shinobi – odpowiedziała w złości.

- To też twój przyjaciel – rzucił krótko.

- Były przyjaciel, teraz jest niczym wróg – wyjaśniła z powagą.

- Ciebie by nie skrzywdził – kontynuował zaparcie.

- Bo chce mnie wykorzystać i bym mu pomogła, to oczywiste. Przecież to, że kiedyś wszyscy się przyjaźniliśmy to jakoś nie powstrzymało go przed wszczęciem wojny – dopowiedziała zawzięcie. – Poza tym, miałam kilku przyjaciół, wszyscy odeszli, zmienili się w potwory albo mnie odtrącili – dokończyła surowo.

- Jest Tsunade i jeszcze ktoś – popatrzył na nią znacząco.

- Tsunade, taa. Nie wiem czy mogłabym ją uznać za przyjaciółkę, może trochę. Jest między nami raczej szacunek i dystans – odparła.

- Ale obojętna ci nie jest – rzucił z lekkim uśmiechem.

- Racja, nie jest. A co do tej drugiej osoby, to przecież mnie nawet nie pamięta i chyba nie chcę by sobie przypomniała. Inaczej znów mnie odtrąci i będę musiała odejść – spuściła głowę.

- Może nie będzie tak źle – oznajmił kładąc głowę na jej kolanie.

- Wierzysz w to? Po tym czego przeze mnie doświadczył to nigdy mi nie wybaczy. – Uśmiechnęła się delikatnie, drapiąc leoparda po głowie.

- Teraz jest dorosły, może będzie inaczej – dodał.

- Jest też bardziej doświadczony, silniejszy i żyje w nie do końca prawdziwym przekonaniu o przeszłości – powiedziała smutnym głosem.

- Może pora pomyśleć o tym by powiedzieć mu prawdę? Nie uważasz, że zatajanie tego i udawanie, że nic się nie stało, nie jest fair? – spytał kierując swój wzrok w jej stronę.

- Wiem Yuki, wiem. Przyjdzie czas to mu to osobiście powiem – spojrzała w niebo w zamyśleniu.

Nim się spostrzegli nastał już ranek. Alice i Yuki spali jedynie kilka godzin, ale nie odczuwali dużego zmęczenia. Każdy po chwili był gotowy do dalszej drogi. Po kilku godzinach dotarli na miejsce i zaprowadzili rodzinę Lorda do wyznaczonego lokum. Pożegnali się i ruszyli w drogę powrotną do Konohy. Między czerwonowłosą, a Kakashim panowała dość napięta atmosfera. Wymienili się raptem kilkoma słowami. Powrót zajął im dwa dni. Po dotarciu do wioski każdy rozszedł się w swoją stronę. Czerwonowłosa oczywiście w pierwszym momencie udała się do Piątej. Jak zawsze weszła bez pukania do jej biura, w którym o dziwo nikogo prócz blondynki nie było.

- Jak misja? – spytała Czcigodna z pogodnym wyrazem twarzy.

- Pojawił się Madara – rzuciła poważnie, zajmując miejsce naprzeciw Tsunade.

- Co?! – Zdziwiła się.

- Nikt nie ucierpiał, kazałam Kakashiemu ruszyć przodem, a sama zostałam z nim – odparła spokojnie.

- Czego chciał? Walczyliście? – Zapytała się z powagą, opierając się o fotel.

- Jak zawsze, chciał bym do niego dołączyła – odpowiedziała bezuczuciowo.

- I co? – kontynuowała.

- Nic, nie zgodziłam się. Wiesz, że mogłoby się to źle skończyć gdybyśmy zaczęli walczyć. Nie wiadomo jakie byłyby zniszczenia i kto by ucierpiał, poza tym nie mogę sobie pozwolić by zbyt wiele osób wiedziało o moim istnieniu – oznajmiła poważnie.

- Masz rację, to byłoby ryzykowne – skrzyżowała palce dłoni w zadumie.

- Po tym jak odmówiłam, zniknął i wszystko było już w porządku – dodała z lekkim uśmiechem.

- To tyle dobrze, cieszę się, że misja zakończyła się powodzeniem – uniosła kąciki ust, spoglądając na Alice.

- Ja również – odpowiedziała radośnie. – Słuchaj, mam jeszcze jedno pytanie, które ostatnio chodzi mi po głowie – dodała.

- Tak? – spytała z zainteresowaniem.

- Powiedz mi co w zasadzie zrobicie z Jinchuriki Kuramy i Gyuki podczas wojny? - zapytała, spoglądając na blondwłosą z zaciekawieniem. Tsunade słysząc pytanie zmieszała się i nie wiedziała co odpowiedzieć. - Chyba nie myślałaś, że ukryjecie to przede mną?- Alice podniosła znacząco brew.

- Nie – rzuciła cicho Piąta.

- Wykrztuś to z siebie kobieto – powiedziała stanowczo.

- Decyzja była taka, że ukryjemy Naruto i Killera B by nie brali udziału w wojnie – odparła zdenerwowana.

- Co?! – Spytała w zaskoczeniu, wstając z krzesła.

- Taka była decyzja wszystkich Kage – dodała spuszczając wzrok.

- Idioci! – wrzasnęła dziewczyna. – Przegracie tą wojnę jeśli oni wam nie pomogą! – kontynuowała wściekła. - Dobra, podejrzewam, że i tak po prostu uległaś tej decyzji. Pewnie stoi za tym ten tchórz Raikage? – zapytała pewnie.

- Co masz na myśli? – spytała zdziwiona Tsunade. 
- Na razie nie powiedziałaś żadnemu Kage o moim udziale w wojnie ? – dopytała.

- Nie – rzuciła niepewnie.

- Świetnie, więc złożę niezapowiedzianą wizytę Głownodowodzącemu, dawno się nie widzieliśmy – stwierdziła z szyderczym uśmiechem.

- Nie żartuj! – Piąta podniosła głos zaskoczona.

- Wrócę jak najszybciej. Jeśli ty boisz się coś powiedzieć, to ja to zrobię. Do potem –oznajmiła i po chwili zniknęła w zawirowaniu powietrza.

- No to pięknie – rzuciła zrezygnowana Hokage, opadając na krzesło.

Czerwonowłosa w tym czasie stała na szczycie jednej z gór w Kumogakure. Rozglądała się w celu ujrzenia miejsca gdzie przebywa obecny Raikage. Po krótkiej analizie, dostrzegła dość sporej wielkości niebieski budynek. Bez zastanowienia stworzyła ręką delikatny podmuch wiatru i przeniosła się w zamierzone miejsce. Dziewczyna pojawiła się na jednym z korytarzy. Jej obecność dostrzegł jeden z shinobi.

- Kim jesteś?! – wrzasnął ciemnoskóry blondyn z tasakiem, przyjmując pozycję bojową.

- Spokojnie chłopcze, nie gorączkuj się tak – powiedziała z opanowaniem.

- Nie wpuszczę cie do gabinetu Raikage! – krzyknął w gniewie.

- Więc to tutaj przesiaduje A? – spytała, spoglądając z szyderczym uśmiechem na masywne drzwi obok.

- Shimatta – mruknął chłopak.

- Nie przejmuj się, nie mam zamiaru z tobą walczyć. Chcę tylko porozmawiać z twoim liderem – oznajmiła ze spokojem.

- Nie pozwolę ci przejść! – podniósł głos.

- Dobra, dobra gadaj zdrów – rzuciła krótko i podmuchem wiatru odepchnęła chłopaka na drugi koniec korytarza. Sama zaś weszła do biura przywódcy Kumogakure.

- Kto wchodzi bez pytania! – krzyczał starszy blondyn.

- Uspokój się – powiedziała wchodząc powoli do pomieszczenia.

- Co tu robisz?! – wrzasnął wściekły.

- Odwiedzam starego znajomego – oznajmiła z uśmieszkiem.

- Wynoś się! – Zacisnął pięści w złości i uderzył w biurko, które zmieniło się w drobne wióry. W tej samej chwili wpadł do pomieszczenia młody shinobi.

- Przepraszam Raikage, nie zdołałem jej zatrzymać! – krzyczał z przejęciem.

- Nie ważne, wyjdź Darui, sam ją wyrzucę – wycedził przez zęby A.

- Hai!- ukłonił się i wyszedł.

- Dawno się nie widzieliśmy – wtrąciła czerwonowłosa.

- Nie jesteś tutaj mile widziana! – dodał w złości, aktywując swoje Raiton no Yoroi.

- A, daj sobie na wstrzymanie. Nie przyszłam tutaj walczyć – odparła spokojnie, nie przejmując się zachowaniem rozmówcy.

Ten jednak nie zwracał uwagi na jej słowa i wyprowadził w furii silny cios. Rubinowooka uchyliła się przed jego pięścią. Raikage odwrócił się i ponownie ruszył na dziewczynę. Alice zaczęła się powoli irytować całą sytuacją.

- Dobrze wiesz, że twoje błyskawice są niczym w starciu z moim wiatrem – syknęła, tworząc przed sobą trąbę powietrzną. Cisnęła ją w oponenta, który pod naporem jej siły wylądował w ścianie. Ten jednak nie dawał za wygraną, skumulował swoją naturę chakry w dłoni i szarżował w gniewie na swoją przeciwniczkę. Czerwonowłosa  silnym zawirowaniem powietrza ponownie go odrzuciła. Drugą ręką rozbiła okno znajdujące się w gabinecie.

- Wychodzimy – rzuciła srogo, łapiąc A za kołnierz i znikając z nim w mgnieniu oka. Pojawili się na wolnej przestrzeni, z dala od wioski.

- Co ty wyprawiasz?! – krzyknął rozglądając się wokół.

- W swojej bezmyślności rozwaliłbyś cały budynek, a chcę uniknąć zbędnego rozgłosu – powiedziała beznamiętnie.

- Nie będę wdawał się w dyskusję z potworem! – uniósł głos.

- To nie ja w tej wojnie jestem potworem – syknęła w złości.

- Byłaś, jesteś i już zawsze nim będziesz! – krzyknął biegnąc w kierunku dziewczyny. – Rariatto! – Wypowiedział ciskając swoim przedramieniem w Alice. Ona natomiast zablokowała dłońmi jego cios, złapała go w mocny uścisk i rzuciła nim na pobliskie skały.

- Nie rozumiesz, że nie masz ze mną szans czy jesteś taki głupi? – spytała prześmiewczo, składając ręce na piersi.

- To się okaże! – Wzdrygnął się w gniewie na te słowa i wygrzebał się z gruzu kamieni.

- Jednak jesteś głupi – westchnęła zrezygnowana. – Dobra, zawrzyjmy układ – zaczęła niechętnie.

- Układ? – zapytał zdziwiony.

- Jeśli ja wygram, wysłuchasz co mam do powiedzenia – kontynuowała już z poważnym wyrazem twarzy.

- A jeśli ja wygram? – spytał z zainteresowaniem.

- Zabijesz mnie – rzuciła przewracając oczami.

- Zgoda – uśmiechnął się triumfalnie. – Do dzieła – rzucił i pobiegł w stronę czerwonowłosej.