Rozstrzygnięcie

Alice uśmiechnęła się zuchwale, widząc jak Raikage biegnie w jej stronę. Postanowiła, że nie będzie niepotrzebnie popadać w wir walki i tracić nad sobą panowania. Nie ma sensu, bo przecież A musi przeżyć by mogła z nim porozmawiać. Zniknęła z pola widzenia przeciwnika, by zaraz pojawić się za nim. Czym prędzej odpieczętowała swoją najlepszą broń i zamachnęła się nią w stronę mężczyzny, tworząc tym samym ścianę wiatru, która odepchnęła go kilka metrów w tył. Nie przejął się on jednak i ponownie ruszył na czerwonowłosą. Na jego twarzy można było zobaczyć determinację, za wszelką cenę chciał pokonać „Krwawy Diament”, wtedy zapewne okryłby się sławą i zdobył uznanie jako Przywódca Zjednoczonych Sił Shinobi. Poruszał się z ogromną prędkością. Karmazynowooka, natomiast stała w pozycji bojowej i uważnie obserwowała każdy jego ruch. Gdy mężczyzna wymierzał cios, ona go unikała.

- Przestań uciekać i walcz ze mną! – wrzasnął wściekły Raikage.

- Spokojnie, uniki to też element walki – odpowiedziała, zwinnie omijając ciosy blondyna. Po chwili bezowocnych ataków przystanął na chwilę, by zaraz pokryć swoje ciało Raiton no Yoroi. Wokół niego zaczęły pojawiać się liczne błyskawice.

- Też się w to pobawię – rzuciła dziewczyna z lekkim uśmiechem, a po chwili otoczyła ją czerwona aura błyskawic.

- Jak? – Zdziwił się mężczyzna.

- Myślisz, że tylko ty opanowałeś element błyskawicy? – zaczęła z lekką ironią w głosie. – Nie przeceniaj swojej osoby i zacznij doceniać przeciwnika – dokończyła chłodno.

- Więc zmierzymy się na równi – stwierdził zdeterminowany i przyjął pozycję bojową.

- To się okaże – skwitowała i ruszyła w stronę oponenta. Obydwoje wymieniali między sobą ciosy. Żaden z nich nie miał zamiaru dać za wygraną. Widać było jednak, że Raikage zaczyna się męczyć. Czerwonowłosa oddaliła się parę metrów, rozłożyła ręce na boki, trzymając w dłoni swoje wachlarze. Silnym ruchem skierowała je ponownie ku sobie, tworząc tym samym średniej wielkości tornado, połączone z licznymi piorunami. Poruszało się ono wprost na przeciwnika, nie był w stanie go uniknąć. Po tym ataku wylądował daleko na skałach. Czerwonooka kroczyła powoli w jego stronę. On, natomiast z trudem starał się podnieść.

- Masz już dość? – zapytała spokojnie, obserwując jak przywódca Kumogakure podpiera się na udach.

- To jeszcze nie koniec – syknął, oddychając z trudem.

- Twój wybór – wzruszyła ramionami i czekała uważnie na ruch przeciwnika. Po chwili Raikage stał równo na nogach i uwolnił większe pokłady chakry, co poskutkowało powiększeniem się Pancerza Błyskawicy. Dziewczyna, natomiast spojrzała w niebo i uniosła w jego kierunku dłonie, by przywołać chmury burzowe. A przyglądał się wszystkiemu z niemałym zaskoczeniem. Kiedy nad ich głowami pojawiło się ciemne kłębowisko, zaczął padać ulewny deszcz.

- Tym deszczem tylko spotęgujesz moje ataki – zadrwił z dziewczyny, widząc rzęsisty opad. Woda powoli wzbierała, sięgała im niemal do kostek.

- Trzeba ci dać porządną nauczkę, byś nauczył się odrobiny pokory – rzuciła z szyderczym uśmiechem. Po tych słowach jednym ruchem ręki przerwała ulewę. Chmury zaczęły przybierać jasnoszare kolory, a temperatura wokół drastycznie spadła. Nad ich głowami zaczął prószyć śnieg. Mężczyzna zaczął mocno odczuwać zimno, a ziemia zaczęła powoli zamarzać.

- Zakończmy to – stwierdził zawzięcie. Bez zastanowienia ruszył na Alice, w celu zadania kolejnego ciosu. Skumulował swoją chakrę w prawym łokciu, by użyć swojego Erubō. Karmazynowooka przykucnęła i szybkim ruchem przyłożyła prawą dłoń do ziemi, by utworzyć pieczęć. W jednych chwili wokół jej oponenta wytworzyły się lodowe kolce, ostro go raniąc. Upadł na lodowatą ziemię i brakowało mu sił , by się podnieść. Kobieta podeszła spokojnym krokiem, żeby sprawdzić jego stan.

- Kończymy? – spytała, spoglądając chłodno w jego stronę.

- Czym ty jesteś?! – syknął.

- Dobrze wiesz, daj już spokój – powiedziała poważnie, wyciągając do niego dłoń. Raikage spojrzał zaskoczony na jej gest.

- Nie chcę twojej łaski – oznajmił oschle, mierząc ją srogim wzrokiem.

- Umrzesz jeśli nikt nie udzieli ci pomocy – stwierdziła z irytacją w głosie.

- Umrę z godnością – rzekł z wyższością.

- Schowaj tę dumę i pozwól sobie pomóc, jesteśmy ludźmi i nie mam zamiaru cie tutaj zostawiać na pastwę losu – dopowiedziała przykucając przed nim i podnosząc go.

- Sam dam sobie radę – odparł z trudem, a dziewczyna zarzuciła jego rękę przez swoje ramię.

- Jasne, jasne – przewróciła oczami, a po chwili obydwoje zniknęli. Pojawili się w równie odosobnionym miejscu, ale tym razem w cieplejszych warunkach. Alice ułożyła mężczyznę na ziemi i rozpoczęła leczenie ran.

- Czemu to robisz? – spytał spokojnie, obserwując jej skupioną twarz.

- Martwy przecież nie będziesz ze mną rozmawiał – rzuciła z delikatnym uśmiechem.

- Myślałem prędzej, że porozmawiasz ze mną i wtedy się mnie pozbędziesz – powiedział niepewnie.

- No chyba żartujesz, po co miałabym to robić? – zapytała zaskoczona, nie przerywając leczenia.

- Różne plotki chodzą o tobie – odparł z powagą.

- Większość z nich to kłamstwa – oznajmiła surowo.

- Ale przydomek Krwawy Diament nie wziął się znikąd

- To określenie powstało w dalekiej przeszłości i nie jest obecnie adekwatne do mojej osoby – dopowiedziała niewzruszenie. – Ile ludzi, tyle historii. Prawdę o mnie znają tylko dwie osoby – kontynuowała.

- Niewiele – rzucił.

- Tak jest lepiej. Niepotrzebny mi rozgłos i zbędne spory. To by tylko pogorszyło i tak już kiepską sytuację – stwierdziła. – Gotowe – dodała, odrywając ręce od Raikage.

- Dzięki, czuję się jakbym w ogóle nie walczył – oznajmił zaskoczony.

- Wyleczyłam twoje wszystkie rany i zregenerowałam chakre – odpowiedziała, siadając naprzeciw rozmówcy.

- Moją chakre, tak szybko? – Zdziwił się.

- Pobudziłam twój system krążenia chakry by szybciej się regenerował – odparła spokojnie.

- No tak, przecież jesteś najlepszym medykiem – rzucił z lekkim uśmiechem.

- Może przejdę od razu do rzeczy – zaczęła, a mężczyzna tylko przytaknął. – Wiem o wojnie i przygotowaniach wszystkich wiosek. Jestem tu między innymi po to byś wiedział, że obecnie pomagam Tsunade w Konoha – dodała.

- Tsunade? – spytał z zaskoczeniem.

- Tak, sama mnie o to poprosiła

- Ta wredna baba nawet nie raczyła nikogo poinformować – rzekł z irytacją.

- Nie dziwię jej się, że odkładała to w czasie. – Zaśmiała się.

- Co masz na myśli? – Spojrzał pytająco.

- Na mój widok rozwścieczyłeś się, więc zareagowałbyś podobnie gdyby postawiła cię przed faktem dokonanym – odparła.

- Też racja – przytaknął.

- Wahałam się czy mieszać się w to wszystko, ale stwierdziłam, że kiedyś muszę opowiedzieć się po którejś ze stron. Ponadto zdecydowałam, że w wojnie też trochę pomogę. Jednak będę działać sama i tylko wspomagać niektórych z was – dodała.

- Może to i dobrze – rozmyślał blondyn.

- Nie chcę nikogo narażać, a raczej nie przywykłam do pracy w grupie – dopowiedziała z powagą.

- W porządku, niech będzie – rzucił.

- Nie masz wyboru – stwierdziła wesoło.

- Chyba masz rację – wzruszył ramionami.

- Jest jeszcze jedna sprawa, dlaczego zdecydowaliście ukryć Bijuu? – spytała znacząco.

- By uniknąć niepotrzebnego porwania bestii – odpowiedział z determinacją w głosie.

- Zdajesz sobie sprawę, że możecie bez nich przegrać? Madara jest potężny – rzuciła surowo.

- Mamy silną armię – odparł z pewnością siebie.

- Obyś się nie przeliczył A, Madara zna wiele sztuczek i nie zawaha się przed niczym. Pamiętaj, że on nie liczy się z nikim. Zrobi wszystko by wypełnić swój plan – dodała z niezwykłą powagą.

- Przecież sama powiedziałaś, że pomożesz – skontrował.

- Nie będę z nim walczyć, moje uczestnictwo w tej wojnie będzie ograniczone i to nie wystarczy, rozumiesz? – Spojrzała gniewnie na swojego rozmówcę. – Wy chyba nie do końca rozumiecie powagę sytuacji – dopowiedziała.

- Taka zapadła decyzja i tak pozostanie – odpowiedział oschle.

- Obyście nie musieli jej żałować – oznajmiła zrezygnowana. – Miej to na uwadze i nie daj tym ludziom niepotrzebnie ginąć. Dumę schowaj w kieszeń na czas tej wojny – dokończyła, podnosząc się z ziemi.

- Pomyślę nad twoją sugestią – stwierdził, wstając.

- Przekaż o moim udziale reszcie Kage, wolałabym uniknąć konfrontacji z nimi. – Uniosła lekko kąciki ust.

- Dlaczego? - Zdziwił się.

- Tsuchikage bardziej mnie nienawidzi niż ty, Terumi chyba uważa mnie za rywalkę, a Gaara jest zbyt młody. – Zaśmiała się.

- W porządku. – Kiwnął głową, na znak zrozumienia.

- Gdybyś potrzebował jakiejś pomocy, to daj znać. Odprowadzę cię do Kumogakure i znikam – powiedziała, łapiąc mężczyznę za ramię i po chwili znaleźli się w jego gabinecie. – Do zobaczenia na wojnie – dodała i rozpłynęła się w powietrzu. Do pomieszczenia wpadł zdenerwowany Darui.

- Raikage-sama wszystko w porządku? - krzyczał przejęty.

- A nie widać?! - uniósł głos.

- Kim była ta kobieta? - spytał niepewnie.

- Będzie pomagała nam w wojnie - odparł z powagą przywódca.

- Ale przecież zaatakowała Raikage-sama - zdziwił się.

- To bez znaczenia, przyda nam sie jej pomoc - stwierdził karcąco. - Muszę pilnie przekazać tę wiadomość pozostałym Kage, sprowadź mi tu kogo trzeba - krzyknął.

- Hai! - rzucił lekko przerażony młody shinobi i wybiegł z gabinetu.

- To będzie ciekawa wojna - powiedział do siebie A, patrząc w dal.