Ah ta młodzież

Czerwonowłosa weszła do kuchni Jonina i rozpoczęła przygotowywać omlety, w międzyczasie postawiła wodę na kawę.

- Pasuje do ciebie taka krzątanina w kuchni – usłyszała za sobą i obróciła się z niezadowoloną miną. Widziała przed swoimi oczami wciąż nie do końca ubranego Kakashiego, który opierał się o futrynę.

- Nie brzmiało to jak komplement – mruknęła, unosząc brew.

- Gomene – podrapał się po głowie w zakłopotaniu. – Co miałaś na myśli mówiąc wcześniej, że nie kręci cię to już u mężczyzn? – zapytał, obserwując uważnie każdy krok dziewczyny.

- A ty nadal o tym – zachichotała pod nosem, widząc jego poważną minę. – A co, chcesz wiedzieć czy masz u mnie szanse? – zapytała z chytrym uśmieszkiem, zakładając ręce na biodrach. Twarz szarowłosego momentalnie przybrała kolor czerwony.

- E-eto, to nie tak – migał się, odwracając wzrok.

- Nie jestem już nastolatką, która piszczy na widok męskich mięśni – zaczęła, z łagodniejszym uśmiechem. -  Jesteś przystojny, pomimo że ukrywasz połowę twarzy. Masz ładne ciało, ale takie rzeczy nie robią na mnie wrażenia. W pewnym momencie liczy się więcej niż wygląd – dodała poważnie, opierając się plecami o szafkę kuchenną i obserwując mężczyznę.

- Mówisz to tak oschle – westchnął zrezygnowany i podszedł bliżej by wziąć przygotowaną przez Alice kawę.

- Nie licz na to, że będę ci wiecznie słodziła – zaśmiała się na widok jego miny.

- W ogóle tego nie robisz – mruknął pod nosem, siadając przy stole.

- A dlaczego miałabym to robić hm? Chyba nie jesteśmy w związku bym cię wiecznie komplementowała? – założyła ręce na piersi i spojrzała na Hatake swoim przenikliwym wzrokiem. Po tych słowach Jonin nie wytrzymał i zakrztusił się. Odwrócił się w jej stronę, ale gdy napotkał jej wyczekujący wzrok, ponownie przybrał kolor buraków i zaskoczony nie wiedział co odpowiedzieć.

- Yare, yare, żartowałam – westchnęła i poklepała mężczyznę po ramieniu, siadając obok niego.

- Przyprawisz mnie o zawał serca – jego głowa opadła w dół, a sam wypuścił ciężko powietrze z płuc.

- Nie wiem dlaczego tak się przy mnie denerwujesz – uśmiechnęła się pod nosem, mieszając powoli łyżeczką swój napój.

- Jesteś nieprzewidywalna – odpowiedział cicho, unikając jej spojrzenia.

- Nie przesadzaj Kakashi, co jak co, ale nie zrobiłabym nic wbrew twojej woli – odparła pogodnie.

- Co masz na myśli? – zapytał zaskoczony i spojrzał na nią pytająco.

- Nie lubię sprawiać problemów i jeśli przesadzę to po prostu powiedz – spoważniała, nie odrywając wzroku od kubka.

- Nie przesadzasz, nie musisz się o to martwić – stwierdził ze spokojem,  obserwując jej poważny wyraz twarzy.

- To dobrze – rzuciła cicho. Nagle poczuła coś dziwnego na sobie. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła szarowłosego, który trzyma nad nią paczkę mąki.

- No co masz taką minę – uśmiechał się do niej przez materiał maski i po chwili znów rzucił w nią garścią białego proszku.

- Kakashi! – wstała zaskoczona z miejsca, była cała w bieli. Rzuciła się na mężczyznę z determinacją w celu wyrwania opakowania.  On uciekał przed nią wokół stołu rozbawiony sytuacją.

 – Oddaj mi to! – podniosła głos lekko zirytowana, próbując go dogonić. 

W końcu zbliżyła się do niego na tyle, że udało jej się złapać papierową paczkę jedną ręką, którą wciąż z drugiej strony trzymał Hatake. Szamotali się tak kilka minut. Jonin nie powstrzymywał się od śmiechu, gdy widział z jaką zawziętością czerwonowłosa próbuje odebrać mu przedmiot. Przez ten czas oboje już byli cali biali, gdy nagle on stracił równowagę i po chwili wylądowali na ziemi. Alice leżała na plecach zaskoczona, a mężczyzna znajdował się nad nią. Głowa kobiety była dokładnie między jego rękoma, a on spoglądał na nią z zainteresowaniem i powagą. Rubinowooka nie mogła wykrztusić z siebie żadnego słowa, widząc zaraz nad sobą twarz shinobi. Nie potrafiła, tym razem, powstrzymać szybkiego bicia swojego serca. Kiedy uśmiechnięty mężczyzna delikatnie przejechał palcem po jej policzku, by wytrzeć biały ślad od mąki, czuła jak po jej ciele przepłynęła fala gorąca. Dla niej świat stanął w miejscu, a sama pierwszy raz poczuła się jak bezbronne dziecko, wpatrując się w jego tęczówki. 

- Widzę, że tym razem to ty się denerwujesz – powiedział ciszej, unosząc kąciki ust w górę. Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Dźwięk ten zadziałał jak kubeł zimnej wody i Alice obudziła się z transu.

- Zanim otworzysz zarzuć coś na siebie – oznajmiła, uśmiechając się pogodnie w stronę lekko zdziwionego Jonina. Ten bez słowa podniósł się z ziemi i powędrował w stronę usłyszanego dźwięku. Dziewczyna z ulgą odetchnęła i rozluźniła wcześniej spięte mięśnie. Wstała powoli i zaczęła sprzątać bałagan w kuchni.

- Alice, ktoś do ciebie – usłyszała z pokoju obok. Podążyła za głosem i podeszła do drzwi, mijając Kakashiego. W progu zobaczyła ponownie dwie młode kunoichi.

- Alice-sensei, co się tutaj stało?! – krzyknęła przerażona Sakura, widząc swoich nauczycieli całych w mące.

- Długo historia – odezwał się zakłopotany Kopiujący Ninja.

- O co chodzi tym razem? – spytała z lekką irytacją w głosie.

- Dzisiaj wieczorem wszyscy spotykamy się w BBQ – zagaiła niepewnie Ino.

- A co mają z wami wspólnego takie staruchy jak my? – zapytała z uśmiechem.

- Alice! – krzyknął zbulwersowany Hatake.

- Neji i Lee chcieli podziękować za uratowanie życia i prosić, by sensei do nas dołączyła – dodała radośnie różowowłosa shinobi. – Kakashi-sensei jest również mile widziany! – dopowiedziała szybko z lekkim zakłopotaniem.

- Czuję się jak piąte koło u wozu – mruknął pod nosem zawiedziony mężczyzna.

- Przestań, jesteś tam niezbędny. Bez ciebie nie pójdę – puściła mu oczko, uśmiechając się od ucha do ucha.

- W takim razie przyjdziemy – rzucił już z lepszym humorem.

- Spotykamy się o 17, do zobaczenia – dziewczęta pomachały i odeszły w swoją stronę.

- Ah ta dzisiejsza młodzież – westchnęła, kręcąc głową i oparła się plecami o ścianę.

- Nie nadążymy – wtrącił, odprowadzając je wzrokiem. – Ale my już nie jesteśmy nastolatkami – dodał, zamykając drzwi.

- Co masz na myśli? – zapytała lekko zaskoczona.

- To, że nie musimy zachowywać się jak dzieci – stwierdził znacząco, stając naprzeciwko kobiety. Pochylił się nad nią nieznacznie, opierając prawą rękę obok jej głowy i spojrzał w jej stronę spokojnym wzrokiem.

- Nikt też nie powiedział, że musimy się zachowywać jak 40 latkowie – rzuciła z uśmiechem i jednym palcem chwyciła za brzeg maski szarowłosego, który wyjątkowo stał spokojnie i czekał na jej dalszy ruch. Zbliżyła swoją twarz do jego ust i delikatnie musnęła go w policzek, odsłaniając wcześniej delikatnie materiał. Wyminęła go zwinnie i podążyła do kuchni. Mężczyzna opuścił głowę w dół i uśmiechnął się pod nosem.

- Jest niemożliwa – szepnął do siebie i ruszył za dziewczyną. 

Zaczęli od sprzątania kuchni, a następnie dokończyli późne śniadanie, które wcześniej nie zostało nawet dobrze rozpoczęte. W międzyczasie Alice stworzyła swojego klona, by mógł udać się do szpitala i zastąpić ją w obowiązkach. Po wysprzątaniu i spożyciu posiłku wróciła do swojego mieszkania, aby doprowadzić się do porządku po „mącznej” bitwie i przygotować się na później. Zasiadła jeszcze na kilka godzin z medyczną książką i wzięła odświerzającą długą kąpiel. Założyła na siebie długą, obcisłą, granatową sukienkę na ramiączkach. Odkrywała ona plecy i była rozcięta z jednej strony do połowy uda. Zaczesała włosy w luźny kucyk, a wygląd dopełniła butami na średnim obcasie. Zapobiegawczo, jak przystało na poważną kunoichi, na prawym udzie umieściła pas ze swoimi zwojami i kilkoma kunaiami. Wybiła godzina 16, więc zamknęła za sobą mieszkanie i zapukała do drzwi swojego sąsiada. Gdy przez chwilę nikt nie otwierał, sama weszła do środka. Słysząc wodę lejącą się z prysznica, usiadła na kanapie i postanowiła poczekać chwilę na Kakashiego. Nie czekając długo, mężczyzna wyszedł z łazienki.

- Ja to mam szczęście, nie ma co – zaczęła kręcąc głową, widząc Hatake w samym ręczniku od pasa w dół.

- Co tu robisz?! – krzyknął zaskoczony, czerwieniejąc na twarzy.

- Nikt nie otwierał, więc myślałam, że coś się stało i zapomniałeś o naszym wyjściu – wzruszyła ramionami, obserwując go uważnie.

- Zaraz będę gotowy – mruknął pod nosem i niemal biegiem skierował się do swojej sypialni. Medyczka widząc jego zachowanie, tylko zaśmiała się nieznacznie. Po kilku minutach wyszedł, ubrany w czarną koszulę i w tego samego koloru spodnie.

- No proszę, tym razem bez stroju shinobi – stwierdziła pogodnie, podnosząc się z miejsca i podchodząc do drzwi. Szarowłosy stał jeszcze chwilę lekko oszołomiony wyglądem czerwonowłosej.

 – Idziesz czy długo tak będziesz się na mnie patrzył? – zapytała, unosząc brew i odwracając się w stronę Jonina.

- Trudno nie zwrócić na ciebie uwagi, gdy jesteś w takim stroju – oznajmił, lekko się rumieniąc i otwierając drzwi, przepuszczając tym samym Alice przodem.

- Uważaj, bo jeszcze się w tobie zakocham od tych komplementów – zaśmiała się pod nosem, wychodząc z mieszkania swojego sąsiada.

- W takim staruchu jak ja? – zapytał znacząco, dotrzymując jej kroku.

- Oh to był żart, sama nie jestem zbyt młoda – odpowiedziała radośnie.

- Dobrze, że przynajmniej nie wyglądamy zbyt staro – rzucił z ulgą w głosie.

- Też racja, musisz uważać na nastolatki, bo jeszcze zaczną piszczeć na twój widok – stwierdziła, spoglądając w jego stronę z pogodnym wyrazem twarzy.

- Ty niestety tego nie robisz, więc muszę pocieszyć się faktem, że przyciągam wzrok nastolatek – odparł, udając załamanie.

- Przykro mi, jestem na to już za stara – zaśmiała się z reakcji kolegi.

- Muszę to jakoś przełknąć – zażartował.

- A co, wolałbyś żebym to ja piszczała? – spytała z przenikliwym wzrokiem.

- Może tak, może nie – rzucił krótko, uśmiechając się przez maskę. – Ty też nie jesteś obojętna dla męskiego wzroku – dodał z lekką irytacją, widząc jak mężczyźni obracają się na jej widok.

- Przywykłam już, ale nie przywiązuję do tego wagi – odpowiedziała i wzruszyła ramionami z obojętnością, nie zwracając uwagi na obserwujących ją przechodniów.

- Z takim wyglądem pewnie nie możesz opędzić się od facetów – stwierdził niepewnie, idąc u jej boku. Medyczka słysząc te słowa tylko wybuchła śmiechem.

- Czyżbyś próbował zapytać mnie czy mam kogoś? – spytała podejrzliwie z uśmiechem na ustach.

- Nie, tak tylko powiedziałem – rzucił zdenerwowany i zawstydzony jej bezpośrednim zachowaniem.

- Nie byłam i nie jestem z nikim związana, nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek będę – odpowiedziała, odwracając wzrok przed siebie i poważniejąc.

- To dość niespotykane, biorąc pod uwagę twój wygląd i umiejętności – dodał lekko zaskoczony usłyszaną odpowiedzią.

- Przez pewien czas był dla mnie ktoś ważny, ale to nie było odwzajemnione. Darzył podobnym uczuciem kogoś innego, a później mnie zdradził. Po kilku latach pojawiła się druga osoba, ale niestety była dla mnie nieosiągalna – odparła, unosząc kąciki ust w górę.

- To nie brzmi zbyt wesoło – stwierdził z troską w głosie.

- Miłość jest ślepa, jak to mówią – wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do swojego rozmówcy.

- Nie musisz od razu tak surowo tego oceniać – odpowiedział.

- Nie jestem optymistką, w przeciwieństwie do ciebie. Nie chcę nikomu komplikować życia – rzuciła beznamiętnie.

- Jeszcze sporo przed tobą, wszystko może się zmienić – oznajmił podbudowująco.

- A co, ty chcesz to zmienić?- zapytała z podejrzliwym wzrokiem.

- Tego nie powiedziałem – sprostował pośpiesznie, zawstydzając się przy tym nieznacznie.

- Wiem wiem, tylko żartowałam – uśmiechnęła się do siebie.

Spacerowali przez wioskę jeszcze przez chwilę, przyciągając wzrok przechodniów. Na miejsce spotkania dotarli krótko przed 17, więc od razu weszli do lokalu.