"Teraz mi nie uciekniesz"

Usiadła z blondynem w Ichiraku Ramen i obydwoje zamówili po misce popisowego dania właściciela lokalu. Uzumaki jak zawsze w sekundę pochłonął danie i wciąż nie był najedzony. Czerwonowłosa bez zastanowienia zapłaciła za kilka następnych misek dla chłopaka. Twierdziła, że to będzie prezent dla niego, bowiem nic więcej nie jest mu wstanie dać. Naruto nie bardzo rozumiał dlaczego kunoichi za niego płaci, ale nie wnikał w szczegóły, był zbyt przejęty jedzeniem. W międzyczasie dołączyła do nich Sakura i Ino, które przechodziły obok budynku. Widząc swoją sensei w towarzystwie Uzumakiego postanowiły się przysiąść.

- Widzę, że sensei już wróciła do sił? – zapytała Sakura, jedząc zamówione przez siebie danie.

- Po czym do sił? – spytał zaciekawiony blondyn, bo nie pamiętał ostatniego zdarzenia, kiedy to Alice go uratowała.

- Miałam trudną misję i trochę się przemęczyłam – odpowiedziała pogodnie. – To nic takiego – dodała pośpiesznie, nie chcąc ciągnąć tego tematu.

- Rozumiem – przytaknął chłopak, nieświadomy niczego.

- Ino, Sakura obiecałam wam trening – zmieniła tor rozmowy, zwracając się do podopiecznych.

- Nie trzeba, wiemy że ostatnio sporo sensei miała na głowie – rzuciła niepewnie Yamanaka.

- Chcę wam coś pokazać, więc spotkajmy się jutro o 8 tam gdzie ostatnio. Dzisiaj jest już późno, więc odpocznijmy przed jutrzejszym treningiem – zaproponowała ze spokojem w głosie.

- Zgoda – przytaknęły jednocześnie młode shinobi. Spędzili jeszcze kilkanaście minut na luźnych rozmowach i żartach. Nastolatki czuły się swobodnie w towarzystwie starszej od siebie medyczki.

- Konoha rzeczywiście ma wspaniałych młodych shinobi, kto by pomyślał, że jeszcze nadejdą czasy takich zdolnych dzieciaków – powiedziała radośnie do swoich rozmówców.

- Przecież sensei nie jest dużo starsza od nas! – powiedział wesoło blondyn, szczerząc się o ucha do ucha. Czerwonowłosa jedynie uśmiechnęła się delikatnie w odpowiedzi, odwracając po chwili wzrok.

- A tak właściwie to jaką rangę posiadasz Alice-sensei? – zapytała zaciekawiona Sakura.

- No właśnie?! – podekscytował się Uzumaki.

- Oficjalnie nie posiadam rangi, ale jeśli miałabym przełożyć umiejętności na rangi Konohy – podrapała się po głowie w zamyśleniu. – To myślę, że spokojnie mogłabym się zmierzyć z waszym Hokage – zwróciła się do nich z pogodnym wyrazem twarzy.

- Sugoi! – zachwycił się Naruto.

- To niesamowite! – zdziwiła się rożowowłosa.

- Ale nie lubię walczyć, robię to tylko z konieczności – spoważniała. – Nie należę do żadnej wioski, nie mam nikogo nad sobą i robię to co uważam za słuszne. Nie chcę być pod niczyimi rozkazami i nie będę zabijać na zawołanie – dodała surowo.

- To trochę smutne – wtrącił ze spokojem blondyn, przyglądając się kobiecie. Spojrzała na niego lekko zaskoczona tym co powiedział. – Nie mieć dla kogo i po co walczyć, niemieć gdzie wracać. Shinobi powinien walczyć dla wyższych idei, a nie z konieczności – dopowiedział patrząc na swoje dłonie z poważną miną. Alice uniosła lekko kąciki ust na te słowa.

- Masz rację, jednak sama wybrałam takie życie, a raczej to życie wybrało mi taki los – wyjaśniła o dziwo pogodnie. – Czasami walka ma wyższy cel, jednak ja nie jestem odpowiednią osobą która powinna się kierować jakimiś pobudkami. Nie mogę pozwolić sobie na walkę w imię wyższych celów, nie chcę by coś przyćmiło mi umysł. Wiele shinobi miało swoje wizje, jednak z czasem przybrały one złą barwę i zaślepiła ich rządza władzy, pokoju i innych podobnych wartości. Zamiast walczyć w obronie dobra, zabijali bezmyślnie i bez wyrzutów by osiągnąć swój cel. Nie widzieli w tym nic złego, tak nie powinno być. Ludzkie życie jest zbyt cenne, by odbierać je tak łatwo – posmutniała.

- To prawda, czasami nawet wspaniałe marzenie może okazać się tragiczne, jeśli wybierzemy złą drogę jego realizacji – dopowiedział Naruto, wyraźnie poruszony słowami karmazynowookiej.

- Cieszę się, że chociaż Ty obrałeś słuszny cel i drogę by go wypełnić – poczochrała chłopaka po głowie, z lekkim uśmiechem na ustach. Jeszcze przez chwilę rozmawiali, a następnie każdy rozszedł się w swoją stronę.

Czerwonowłosa znalazła się niedługo w mieszkaniu Kakashiego, który akurat siedział w fotelu i czytał swoją ulubioną lekturę.

- Ohayo – przywitał się radośnie. – Widzę, że to był chyba udany dzień? – zapytał, widząc zadowolenie na twarzy swojej znajomej.

- Owszem, spotkałam się z twoją dwójką podopiecznych i Ino – odparła wesoło, zamykając za sobą drzwi i rozkładając się na sofie. – Fajne z nich dzieciaki – założyła ręce za głowę i spojrzała w sufit.

- To prawda – przytaknął ninja.

- Kto by pomyślał, że nadejdą jeszcze czasy w których wioska będzie miała zdolne dzieciaki, zupełnie jak kiedyś – dodała zamyślona.

- Co masz na myśli?- zdziwił się lekko.

- No mówię o twoim i starszym pokoleniu, które kiedyś też było dziećmi – odparła pogodnie.

- Może masz rację – podrapał się po głowie.

- Mam mam. Idę spać, jutro rano mam trening z dziewczynami – oznajmiła wstając z miejsca i skierowała się do pokoju szarowłosego. – Pamiętaj, ty śpisz w salonie – mówiąc to przystanęła na chwilę i zmierzyła mężczyznę podejrzliwym wzrokiem.

- Hai, hai – przytaknął lekko zmieszany i wrócił do swojej książki.

Kobieta w tym czasie zabrała z torby swoje rzeczy i weszła do łazienki. Wzięła dłuższy prysznic i przebrała się w satynową koszulkę na ramiączkach, która sięgała jej do połowy ud. Wychodząc wyczuła na sobie przeszywający wzrok Jonina.

- Nie przyglądaj mi się takim wzrokiem! – krzyknęła w jego stronę i rzuciła w niego szczotką do włosów, nabijając mu przy tym sporego guza.

- To nie było miłe! – naburmuszył się, masując obolałe miejsce.

- To za twój zachłanny wzrok! – podniosła głos z lekką irytacją, a policzki Kakashiego spłonęły rumieńcem. Chcąc to ukryć momentalnie zatopił nos w książce. Alice tylko westchnęła przeciągle i weszła do sypialni. Po chwili leżała już w pościeli i nie czekała długo na nadejście snu.

Nastał nowy słoneczny ranek. Za oknem śpiewały ptaki, a słońce oświetlało wioskę swoim złotym blaskiem. Czerwonowłosa kunoichi powoli zaczęła się rozbudzać. Nie otwierając jeszcze oczu, poczuła pod swoją głową coś twardszego, na pewno nie była to poduszka.  Podniosła lekko powieki i zauważyła, że leży głową na nagim torsie Kakashiego, który ewidentnie jeszcze spał. Dodatkowo jeszcze obejmował kobietę z prawej strony, a jej ręka, nie wiedzieć czemu, również obejmowała jego ciało. Na czole medyczki zaczęła pulsować żyłka, była lekko podirytowana tą sytuacją. Podniosła się nieznacznie, rozbudzając tym samym Hatake.

- Ohayo – mruknął zaspany, a jego materiał na masce delikatnie się zmarszczył, co świadczyło o uśmiechu.

- Ohayo?! – podniosła głos, wpatrując się w niego morderczym wzrokiem. – Miałeś tutaj nie spać! – krzyknęła do niego.

- Ale to moje łóżko – uśmiechnął się jeszcze bardziej, co było widać po jego oczach.

- W takim razie to ja będę spała w salonie – oburzyła się i pchnęła mężczyznę w celu zrzucenia go z łóżka, jednak nie przewidziała tego że chwyci ją za dłoń i pociągnie za sobą. Oboje wylądowali na ziemi w dość dwuznacznej pozycji, ona leżała na plecach nie wiedząc jeszcze co się dzieje, a on pochylał się nad nią i spoglądał na jej ciało zadziornym wzrokiem. Kiedy Alice wróciła do rzeczywistości, lekko się zmieszała i zdziwiła tą sytuacją. Czuła jak jej serce przyspiesza, a oddech staje się nierównomierny. Hatake reagował podobnie, a na widok czarnej koronkowej bielizny karmazynowookiej, która była w tej chwili odkryta, lekko się uśmiechnął. Dziewczyna to zauważyła i zwinnym ruchem zakryła tą część garderoby.

- Zboczeniec – mruknęła, odwracając wzrok lekko obrażona. On przybliżył twarz do jej ucha, a ona wzdrygnęła się pod ciepłym oddechem, który poczuła na swojej szyi.

- Sama mnie prowokujesz takim strojem – szepnął, a jej ciarki przeszły po plecach. Miała wrażenie, że serce wyskoczy jej z piersi. Odwróciła twarz w jego stronę, tak że dzieliło ich kilka centymetrów.

- Sprawdzam twoją siłę woli – uśmiechnęła się zadziornie i złapała go rękoma za biodra. Shinobi lekko się zdziwił, ale zaraz znalazł się pod czerwonowłosą, która teraz siedziała na nim okrakiem. Czuł rosnące w nim podniecenie, co nie umknęło medyczce. Chciał ją złapać w talii, jednak ona chwyciła go za nadgarstki i przygwoździła je do podłogi swoimi rękoma, tak że teraz pochylała się nad nim, a jej twarz była tuż nad nim. Szybkim ruchem odkryła materiał jego maski i wróciła zaraz do trzymania jego dłoni mocno przy podłożu, po jego bokach, tak by jej się nie wyrwał. Co prawda, mógłby sobie z nią poradzić, ale w tym momencie nie był w stanie zareagować. Czuł jak jego serce łomocze, a widząc kobietę w takim stroju leżącą na nim okrakiem, myślał że oszaleje z pożądania. Alice spojrzała na niego ponętnym wzrokiem, rozchyliła delikatnie usta i zbliżyła je jeszcze bardziej do jego warg. Złożyła na nich delikatny pocałunek i rozpłynęła się w powietrzu, zostawiając szarowłosego zszokowanego na podłodze. Przeniosła się do kuchni, gdzie zaczęła przygotowywać śniadanie.

- Jesteś niemożliwa – usłyszała za sobą i odwróciła się za siebie. O futrynę opierał się Hatake, widocznie rozbawiony. Stał w samych spodenkach, co przyciągnęło wzrok medyczki do jego torsu. Uśmiechnęła się zadziornie, mierząc go od stóp do głów i wróciła do wcześniejszej czynności. Po chwili jednak poczuła jego obecność za sobą.

- Ładnie ci tak – mruknął jej do ucha, a ona wzdrygnęła się pod jego słowami. Serce ponownie przyspieszyło, a jej ciało znieruchomiało. Objął ją w pasie i odwrócił do siebie przodem, na co lekko pisnęła wystraszona i zmieszana. Oparł się rękoma o blat szafki tak aby dziewczyna była między nimi. Spoglądała na niego zdziwiona, a on tylko uśmiechał się do niej nie mając w tej chwili maski na sobie. Przybliżył się jeszcze bardziej, przez co kunoichi próbowała się cofnąć, ale mebel za nią jej to uniemożliwiał.

- Teraz mi nie uciekniesz – rzucił z chytrym uśmieszkiem i chwycił ją za pośladki.

- Kakashi! – pisnęła wystraszona jego zachowaniem i poczuła jak ją podnosi, przez co znalazła się pupą na blacie, a jej nogi obejmowały go w pasie. Teraz byli na równej wysokości, a mężczyzna przyciągnął ją bliżej siebie, tak by dotykali się ciałami. Nie wiedziała co zrobić i robiło jej się coraz bardziej gorąco, karciła samą siebie w myślach za to, że jej się to zaczyna podobać. Widział reakcję kobiety i jak powoli odpływa, tylko uśmiechnął się delikatnie na ten widok. Złapał za jej lewe ramiączko od koszulki i zsunął je w dół, aż czerwonowłosej dreszcz przeszedł po całym ciele. Jej oddech znacznie przyspieszył i stał się nierównomierny, czuła napływające fale gorąca, nie mogła nic z tym zrobić. Traciła nad tym kontrolę. Kiedy zbliżył usta do jej szyi tylko cicho jęknęła, nie opierała się. Szarowłosy uśmiechnął się pod nosem i złożył jej delikatnego całusa na obojczyku. Założył z powrotem ramiączko i oddalił się od kobiety, zostawiając ją samą na szafce. Sam zaś postanowił dokończyć posiłek, który zaczęła wcześniej. Alice siedziała jeszcze chwilę wyraźnie oszołomiona tą całą sytuacją, a Kakashi tylko chichotał pod nosem.

- Baka! – uderzyła go w głowę naburmuszona gdy tylko wróciła do rzeczywistości.

- Ja się tylko odwdzięczyłem – zaśmiał się szczerze.

- Wredny! – mruknęła obrażona i skierowała się do łazienki. Szybko się odświeżyła i przebrała w przewiewne fioletowe kimono do kolan, bez rękawów, idealne na ciepły dzień i trening. Przepasała je białym obi, a włosy spięła w wysoki kucyk. Kiedy wyszła, śniadanie było już gotowe. Usiedli oboje przy stole i zaczęli posiłek, nie odzywali się przez chwilę.

- Nie złość się – uśmiechnął się do niej Jonin.

- Nie złoszczę, sama jestem sobie winna – westchnęła w odpowiedzi.

- To prawda – zaśmiał się pod nosem, a ona zmierzyła go morderczym wzrokiem, co ponownie wywołało u mężczyzny rozbawienie. Alice tylko wypuściła powietrze z płuc i pokręciła głową w bezradności.